Keelpijn

Ook al gaat het griepvirus tot nu toe onze deur voorbij, even een column van mijn zus:


keelpijn

Mijn man is ziek, klaagt over hevige keelpijn.

Ik maak me vooralsnog niet ongerust en zorg voor gorgeldrankjes en zuigtabletten. Maar niets mag baten. Zelfs de spreekwoordelijke aai over zijn bol verlicht zijn klachten niet. Hij heeft keelpijn en kan niet slikken.

Zijn bezoek aan de huisarts brengt niet het gewenste resultaat: Veel drinken, is de enige boodschap die hij mee krijgt. Mijn man moppert dat niemand hem serieus neemt, hij heeft toch echt heel erge keelpijn! Ik opper dat hij misschien wat oververmoeid is.

Het woord wat ik echt denk voorzichtigheidshalve niet noemend!

Intussen draait het leven alleen nog om het niet kunnen slikken van mijn heer gemaal. Uitgebreid vertelt hij maar weer eens hoe vreselijk het is en hoeveel pijn het wel niet doet. “Kopje koffie?” probeer ik voorzichtig. Woest kijkt hij me aan. Hoe ik dat durf te vragen! Hij kan toch niet slikken!!

Geprikkeld vertrek ik naar boven en reageer me af op de strijk die is blijven liggen.

De volgende dag gaat hij terug naar de huisarts en legt bij terugkomst met een triomfantelijke blik een doosje pillen op tafel. Een kuur antibiotica? Nee, paracetamol! In drageevorm, dat wel. Want de gewone tabletten krijgt hij ècht niet doorgeslikt….

Inwendig zuchtend zeg ik dat zijn klachten nu vast wel heel snel over zullen zijn.

En inderdaad, een paar dagen later is hij weer de oude.

De volgende morgen maakt hij me wakker. “Zal ik koffie voor je zetten, schat?” vraagt hij lief.

Ik schud mijn hoofd en wijs op mijn keel: “doet zeer, kan niet slikken……”

Hij kijkt me grijnzend aan en vraagt “zal ik gelijk maar een afspraak voor je maken?

Bij de psych?” Kreunend draai ik me om en beloof dat ik hem in het vervolg altijd serieus zal nemen als hij ziek is………

A.